Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως ο θαυματουργός αποτελεί λαμπρό παράδειγμα ότι οι μεγάλοι Πατέρες και εκκλησιαστικοί άνδρες και Άγιοι δεν σταματούν στον Μ. Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Μ. Αθανάσιο ή ακόμη τον Κοσμά τον Αιτωλό, την εποχή της Τουρκοκρατίας, αλλά ότι υπάρχουν Άγιοι, μεγάλοι θεολόγοι και εκκλησιαστικοί Πατέρες και στον 19ο και 20ό αιώνα. Ο Άγιος Νεκτάριος κοιμήθηκε το 1920, ενώ το 1961 η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε Άγιο. Γνώρισε τη συκοφαντία και την καταφρόνηση του κόσμου, υπέστη την καθαίρεση από μητροπολίτης Πενταπόλεως Αιγύπτου σε απλό μοναχό, πείνασε, γύριζε πάμπτωχος και με κουρελιασμένα ρούχα, αλλά όλα αυτά τα αντιμετώπισε με εγκαρτέρηση, υπομονή, αγάπη, αγνότητα και καλοσύνη. Γι' αυτό κι ο Θεός τον αξίωσε όχι μόνο να σπουδάσει Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, να ανέλθει στον επισκοπικό βαθμό και να γίνει διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, όντας πολυγραφότατος, αλλά τον κατέταξε στη χορεία των Αγίων της Εκκλησίας μας, καθώς τόσο τα θαύματα που έχει επιτελέσει όσο κι η ευωδιά που προέρχεται από το Άγιο σκήνωμά του στην Αίγινα είναι απόδειξη της αγιότητάς του.